سال 13، شماره 1 - ( فروردین 1403/ پیاپی 94 1403 )
سال 13 شماره 1 صفحات 232-223 |
برگشت به فهرست نسخه ها
کارشناسی ارشد شخصیت، دانشکده علوم انسانی، واحد تهران شمال، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران. ، malihemoradi233@gmail.com
چکیده: (239 مشاهده)
هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی زوج درمانی شخصیتی- سیستمی بر تمایزیافتگی خود و بدکارکردی جنسی زنان متأهل بود. روش پژوهش نیمهآزمایشی با طرح پیشآزمون- پسآزمون و گروه کنترل بود. جامعه آماری، زنان متاهل شهر تهران در سال 1402 بودند که از این جامعه بر مبنای ملاکهای ورود و خروج، به روش نمونهگیری هدفمند، تعداد 40 زن انتخاب و در گروه آزمایش و گواه هر گروه 20 زن به صورت تصادفی جایگرین شدند. برای جمعآوری دادهها از پرسشنامه تمایزیافتگی خود (DSI-R، اسکورن و اسمیت، 2003) و شاخص عملکرد جنسی زنان (FSFI، روزن و همکاران، 2000) استفاده شد. تجزیه و تحلیل دادهها با روش آماری تحلیل کوواریانس چندمتغیری انجام شد. نتایج نشان داد که با کنترل اثر پیشآزمون بین میانگین تمایزیافتگی خود و بدکارکردهای جنسی پسآزمون گروه آزمایش و گواه تفاوت معناداری در سطح (01/0>P) وجود داشت. در واقع زوج درمانی شخصیتی- سیستمی باعث افزایش تمایزیافتگی خود و عکلکرد جنسی در زنان متأهل میشود.
نوع مقاله: پژوهشي |
موضوع مقاله:
روانشناسی عمومی
دریافت: 1402/4/31 | ویرایش نهایی: 1403/1/15 | پذیرش: 1402/5/21 | انتشار الکترونیک: 1403/1/15
دریافت: 1402/4/31 | ویرایش نهایی: 1403/1/15 | پذیرش: 1402/5/21 | انتشار الکترونیک: 1403/1/15
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |