نظریه ­ی خود دیالوژیک، ذهن انسان را به مثابه ­ی جامعه ­ای درونی می­ داند که اعضای آن (انواع خود)، همانند اعضای یک جامعه­ ی بیرونی، مشغول دیالوگ و تسلط ­جویی هستند. این نظریه، "خود" را به انواع سنتی (اسطوره­ای)، مدرن و پست­مدرن، تقسیم کرده و ویژگی­ های هر یک را متناسب با دوره­ ی تاریخی مرتبط، برمی­ شمارد. مهم­ترین اهداف پژوهش تحلیلی حاضر، پیشنهاد تجدید نظر در تقسیم­ بندی مذکور به منظور کاربردی­ تر شدن و رهایی از قید دوره­ های تاریخی خاص و بدین ترتیب، ارائه­ ی یک تقسیم­ بندی جدید است. در پژوهش حاضر، ضمن پذیرش ایده­ ی اصلی نظریه­ ی خود دیالوژیک و ارزش ­های اجتماعی-تاریخی­ اش، من یا خود، به انواع اجدادی، والدینی، شخصی، آینده­ نگر و منعطف تقسیم شده است. به نظر می­ رسد که این تقسیم ­بندی جدید، نسبت به دسته­ بندی قبلی، شناخت بهتری را در مورد جامعه­ ی ذهنی انسان­ ها در تمام اعصار، فراهم می ­آورد. مهم­ترین پیشنهاد این مقاله، آزمون علمی تقسیم­ بندی پیشنهادشده، در پژوهش­ های تطبیقی و کارآزمایی­ های بالینی فردی یا گروهی است.